بار حضور مردم در پای صندوق‌های رای* در طول یک سال اول پس از پیروزی انقلاب، پیامِ روشنی دارد: خمینی به حضور و نقش‌آفرینی مردم برای پیش‌برد انقلاب، واقعا و عمیقا اعتقاد دارد، بر آن پای می‌فشارد و آن را رکن
می‌داند در نظامِ برآمده از انقلاب (رکن که می‌گویم، نه خیال کنید کادوپیچ
می‌کنم حرف را با الفاظ خوش‌قیافه، نه! حضور و نقش‌آفرینیِ مستمر مردم،
رکن انقلاب است و -مثل ارکان نماز- سهوا هم که فراموش بشود، باطل می‌کند و نامشروع می‌گرداند).
چرخ تاریخ اما، جور دیگری چرخید و کم‌کم، مردم، رای مردم و حرف و خواست مردم، و مهم‌تر از همه، نقش مردم، تقلیل پیدا کرد به دو-سه راهپیمایی و چند فریم تصویر پای صندوق رای و چند انگشتِ اشاره‌ی ارغوانی رنگ؛ همان هم با اکراه و بی‌میلی سیاسیون و به اصرار ره‌بر!
